بخشی از نامه چارلی چاپلین به دخترش

من زمانی دراز که بر روی ریسمانی بس نازک و لرزنده نگران بوده ام اما دخترم این حقیقت را بگویم که مردم بر روی زمین استوار و گسترده بیشتر از بندبازان ریسمان نا استوار سقوط می کنند.

دخترم؛ جرالدین!

پدرت با تو حرف می زند. شاید شبی درخشش گرانبهاترین الماس این جهان تو را فریب دهد. آن شب است که این الماس، آن ریسمان نا استوار زیر پای تو خواهد بود و سقوط تو حتمی است... روزی که چهره زیبای یک اشراف زاده بی بند و بار تو را بفریبد آن روز است که بند باز ناشی خواهی بود ، بندبازان ناشی همیشه سقوط می کنند.

از این رو دل به زیور مبند. بزرگترین الماس این جهان آفتاب است که خوشبختانه بر گردن همه می درخشد. اما اگر روزی دل به مردی آفتاب گونه بستی، با او یکدل باش و به راستی او را دوست بدار.

دخترم! هیچکس و هیچ چیز دیگر را در این جهان نمی توان یافت که شایسته آن باشد که دختری، ناخن پای خود را به خاطر آن عریان کند... برهنگی، بیماری عصر ماست. به گمان من، تن تو باید مال کسی باشد که روحش را برای تو عریان کرده است.

دخترم؛ جرالدین!

برای تو حرف های بسیاری دارم، ولی به وقت دیگر می گذارم و با این پیغام، نامه ام را به پایان می سپارم:

انسان باش، پاکدل و یکدل باش؛ زیرا که گرسنه بودن، صدقه گرفتن و در فقر مردن، هزار بار قابل تحمل تر از پست و بی عاطفه بودن است.

برگرفته از: آخرین تصویر چارلی،ص 79